Allah bir ayette Kuran’ı şu şekilde tarif eder:
…(Bu Kur’an) düzüp uydurulacak bir söz değildir, ancak kendinden öncekilerin doğrulayıcısı, herşeyin ‘çeşitli biçimlerde açıklaması’ ve iman edecek bir topluluk için bir hidayet ve rahmettir. (Yusuf Suresi, 111)
Allah’ın ayette açıkça bildirdiği gibi “Herşeyin çeşitli biçimlerde açıklaması” olan Kuran, hurafecilere asla yeterli gelmemiştir. Çünkü onlar, Kuran’ın bildirdiği yolu kendi batıl din anlayışlarına uygun bulmazlar. İşte bu nedenle tarih boyunca bir kısım Kuran hükümlerinin “yeterli olmadığı” (Kuran’ı tenzih ederiz) ve “açıklanması gerektiği” iddiasıyla ortaya çıkmışlardır. Buradan, “Kuran’ı ancak hadisler* yoluyla anlayabiliriz” mantığını geliştirmişlerdir.
Burada şu açıklamayı yapalım: Hadisler, Peygamberimiz (sav)’in sözleri olarak bugüne kadar gelmiş izahlardır. Bir kısmı sahih yani gerçek söz ve uygulamalar olmakla birlikte, bir kısmı zamanla uydurulmuş, bir kısmının ise zamanla anlamı değiştirilmiştir. Bir hadisin gerçekten Peygamberimiz (sav)’in sözü veya uygulaması olduğunu anlamanın ise iki yolu vardır: Kuran ile mutabık olması ve tahakkuk etmesi (gerçekleşmesi). Kuran ile çelişen bir söz veya uygulamanın Peygamberimiz (sav)’e ait olduğunu iddia etmek ise düpedüz Peygamberimiz (sav)’e iftiradır. Çünkü Efendimiz (sav) de sadece Kuran’a uymuştur.
“Kuran’ı ancak hadisler yoluyla anlayabiliriz” mantığı İslam dünyasına büyük zararlar vermiştir. Çünkü bu mantıkla yola çıkan bir kısım Müslümanlar, din adına uydurma hadislere uymaya başlamışlardır. Hatta bir süre sonra Kuran’ı bir kenara bırakmış, sadece söz konusu hadisleri kendilerine din kaynağı edinir hale gelmişlerdir. Uydurma hadisler Kuran ayetleriyle çeliştiğinde ise, “Bu hadis Kuran hükmünü nesh etti (yürürlükten kaldırdı)” demeye bile cüret edebilmişlerdir. Yüzlerce uydurma hadisten kaynaklanan farklı dinler gelişmiş ve İslam dini içinde, birbiriyle pek çok konuda çelişen dört ayrı mezhep ortaya çıkmıştır. Bu da helalleri haramları, uygulamaları ve hükümleri birbirinden farklı dört ayrı dinin ortaya çıkması demektir. Öyle ki kimi zaman mezhep alimleri bir diğerinin İslam’dan çıktığını dahiMezhep alimleri ise kendilerine Müslüman demiştir, fakat hepsi farklı bir şeyi savunmuştur. Hatta birbirlerinin dinden çıktığını düşünmüşlerdir.
Neticede ortaya uydurma hadislere, bunların şahsi yorumlarına, kişisel yoruma dayalı fetvalara, kimi zaman bir takım geleneksel yanlış uygulamalara, toplumların geçmişten getirdikleri bazı batıl inançlara dayanan ama içinde neredeyse hiç Kuran hükmü bulunmayan bambaşka bir İslam anlayışı ortaya çıkmıştır. Özetle bugün bir çok yerde gördüğümüz İslam, Kuran’da anlatılan ve Peygamberimiz (sav) döneminde yaşanan İslam’dan apayrı bir dindir.
İslam aleminin düştüğü bu durumu Peygamberimiz (sav) Kuran’da Yüce Allah’a şu şekilde şikayet eder:
Ve elçi dedi ki: “Rabbim gerçekten benim kavmim, bu Kur’an’ı terk edilmiş (bir Kitap) olarak bıraktılar.” (Furkan Suresi, 30)
Gerçekten de İslam aleminin büyük bir kısmının sorunu bugün, Kuran’ı terk edilmiş bir kitap olarak bırakmış olmalarıdır.
Kuran terk edildikten sonra sıra “icma”ya gelmiştir (İcma: Herhangi bir dönemde yaşamış din büyüklerinin, kıyas delillerine dayanarak şeriat konusunda hüküm koymaları). Bu kişilerin de yol göstericileri Kuran olmadığı için binlerce uydurma hadis içinde boğulmuşlar ve “hükümleri Kuran’ın da hadislerin de açıklayamadığı” gibi bir kanaate varmışlardır. Artık bu “din büyükleri” İslam adına kanunlar koyar hale gelmiştir. Mezhepler birbiriyle çatışır ve çelişirken bu defa da mezheplerin içindeki icmalar birbiriyle çatışır haline gelmiştir. Her “din büyüğünün” kendi yorumu hüküm kabul edilmiş, her cemaat farklı bir uygulamayı esas almış, koskoca İslam topluluğu mezheplere, sınıflara ve son olarak da küçük gruplara bölünmeye başlamıştır. Kuran ise, kılıfı içinde duvara asılan bir süs olarak bırakılmıştır. Bütün bunların sonucunda da İslam camiasının büyük bir kısmı “Kuran’ı terk etmiştir”. Kuran’ın düşünmeyi, araştırmayı, incelemeyi yani bilimi; güzellikleri yani sanatı; fikir ve inanç özgürlüğünü yani demokrasi ve laikliği savunan aydın dünyasının yerini büyük bir kesimde, katı, acımasız, sevgisiz, kalitesiz bir yaşam almıştır.
 |
|
İslam aleminin büyük bir kısmının sorunu bugün, Kuran’ı terk edilmiş bırakmalarıdır. Her “din büyüğü” olarak nitelendirilen kişinin kendi yorumu hüküm kabul edilmiş, dolayısıyla her cemaat farklı bir uygulamayı esas almıştır. |
Bir kısım İslam karşıtlarına bakıldığında onların da sorununun hurafecilerle aynı olduğunu anlarız. Onlar da İslam’ı Kuran’dan öğrenmezler. Tıpkı hurafecilerin yaptıkları gibi onların da İslam’ı değerlendirmelerinde, uydurma hadisler, gelenekler ve bir kısım din bilginlerinin çoğu zaman Kuran ile örtüşmeyen icmaları ön plandadır. Onlara göre de ”İslam”, hurafecilerin hayatları ve uygulamalarıdır. Onlara göre “İslam”, Kuran’daki din değil, tarihçilerin hayal gücüdür. Onlar Kuran’ın değil, bu uydurma dinin şeriatına “şeriat” derler. Kuran’ın bildirdiği değerlerden, kavramlardan, uygulamalardan habersizlerdir ama hurafecilerin sahte dinlerinin tüm kurallarını çok iyi bilirler. Bu sahte dinin kurallarını eleştirirken de kendilerince İslam’ı eleştirdiklerini zannederler. Hurafecilerin dinine öylesine sahip çıkarlar ki, “bu İslam değil” dendiğinde inanmazlar. Ki bu son derece önemli bir hatadır.
Söz konusu kişiler ideolojik bir din karşıtlığı düşüncesiyle İslam’a karşı değillerse, bağnaz zihniyetin karanlığına karşı gerçekten çözüm arıyorlarsa, sunulan delil ve belgeleri vicdanlarıyla değerlendirmeli ve gerçeği görmelidirler:buna inanmak zorundalar. Onların dini İslam değil. Bir Müslümana Kuran tek başına yeterlidir. Hadisler, Kuran ile mutabık oldukları sürece doğru ve güvenilirdirler. Kuran ile çelişen bir hadisin İslam’da yeri yoktur. Eğer bir Müslüman Kuran’da İslam’ı bulamıyorsa, başka bir din arayışı içinde demektir. O dinin şeriatı ise İslam değildir.
