California Üniversitesi’nden nörobilimci ve psikiyatri profesörü Jeffrey M. Schwartz, beyinde nasıl kırmızının algılandığını, güzel bir müziğin nasıl biftek yemekten farklı olarak yorumlandığını ve neden en detaylı MR’ların bile söz konusu yorumlama mekanizması hakkında hiçbir delil vermediğini çözmeye çalıştıktan sonra şu önemli soruyu sorar:
…neden beyin mekanizmaları üzerinde çalışmak, hatta moleküler seviyede çalışmak, bu sorulara hiçbir şekilde bir cevap sağlayamamaktadır? i
Bunun cevabı şudur: Çünkü söz konusu yorumlama mekanizmasının cevabı beyinde değildir. Bu mekanizma ile ilgili soruların cevaplarına insan hücrelerini inceleyerek, nöronları tetkik ederek, moleküler düzeyde araştırmalar yaparak ulaşmak mümkün değildir. Çünkü insana dış dünyayı algılatan şey, insanın bedeninin içinde değildir. O; beynin, nöronların, hücrelerin, elektrik sinyallerinin dışında bir şeydir. O; Yüce Allah’ın insana bahşettiği ruhtur.
Cenab-ı Allah bir ayetinde şöyle buyurur:
Sonra onu ‘düzeltip bir biçime soktu’ ve ona Ruhundan üfledi. Sizin için de kulak, gözler ve gönüller var etti. Ne az şükrediyorsunuz? (Secde Suresi, 9)
Algılayanın ruh olduğunu, maddeden bağımsız olduğunu anlayamayan kişilerin düştükleri önemli bir hata vardır. Onlar, gördükleri görüntülerin beyinde bir ekranda var olduğu gibi bir ihtimal ile karşı karşıya kalırlar. Oysa insanın beyninde, dış dünyanın var olduğu bir ekran olduğunu düşündüğümüzde, o ekranı izleyen bir küçük adamın da varlığını ister istemez kabul etmemiz gerekir. Onun beynindeki ekranı da izleyen bir başka küçük adam olmalı ve bu silsile bu şekilde devam etmelidir. Fakat insanın beyninde bir ekran ve orada olayları izleyen başka bir küçük adam yoktur. İnsanın beyni kapkaranlıktır, sessizdir. Orada, proteinlerin oluşturduğu nöronlar ve ileri geri hızla hareket eden elektrik sinyallerinden başka bir şey yoktur. 
O elektrik sinyallerinin, bir et parçasının içinde bir çiçeği görmesi, onu koklaması, ona dokunması, ondan zevk alması, uzaklarda hareket eden gemiyi görmesi, bir çileğin tadından keyif alması imkansızdır. Bir orkestranın çaldığı senfoniyi zevk içinde uzun uzun dinlemesi mümkün değildir. İnsana bu kadar hareketli, coşkulu, rengarenk, dopdolu, üç boyutlu ve muhteşem netlikteki bir dünyayı oluşturanın elektrik sinyalleri olmayacağı açıktır. Bu dünya içinde insanın sevinip üzülmesini, heyecanlanıp kaygılanmasını, hatırlayıp neşelenmesini, özleyip özlem gidermesini sağlayan da kuşkusuz ki yine elektrik sinyalleri değildir. Dünyanın en ünlü profesörleri bir araya gelseler, Jeffrey M. Schwartz’ın da belirttiği gibi, insanın beyninin içinde hiçbir yerde, bu algılayan mekanizmayı bulamayacaklardır.
Beynin içindeki görüntüyü “görüyorum” diyen, beyin içindeki sesleri “duyuyorum” diyen, kendi varlığının şuurunda olan bilinç sahibi varlık, Allah’ın insana vermiş olduğu ruhtur. Materyalist zihinlerin, ortaya çıkmasından en çok çekindikleri gerçek budur. Ruh, göze ihtiyaç duymadan görür, ellere ihtiyaç duymadan dokunur, kulağa ihtiyaç duymadan duyar, buruna ihtiyaç duymadan koku alır ve ağıza ihtiyaç duymadan tadar. Bilim adamlarının yıllardan beri çözmeye çalıştıkları “algılayan kim?” sorusunun yegane cevabı ruhtur. Allah, insanın ruhuna sürekli olarak görüntüleri seyrettirir, gece gündüz, bu dünyada veya rüyada sürekli olarak o insana ait bir dünya yaratır. O dünyanın içinde her şey mükemmel görünümdedir, kusursuzdur. Öyle ki, karşımızdaki net görüntünün, derinlik hissinin gerçekte yalnızca bir hayalden ibaret olduğunu, gerçek dış dünya ile hiçbir bağlantısının olmadığını anlamamız son derece güçtür. İşte bu, dilediği zaman, birkaç santimetrekarelik bir alan içinde sonsuz alemler yaratabilen Yüce Rabbimiz olan Allah’ın kusursuz, eşsiz, muhteşem yaratışıdır.
O Allah ki, yaratandır, (en güzel bir biçimde) kusursuzca var edendir, ‘şekil ve suret’ verendir. En güzel isimler O’nundur. Göklerde ve yerde olanların tümü O’nu tesbih etmektedir. O, Aziz, Hakimdir. (Haşr Suresi, 24)
Beynimizde Allah dilediği için kusursuz bir görüntü oluşur, Allah dilediği için kokular vardır, Allah dilediği için güzel bir müziği kusursuzca dinler ve bundan zevk alırız. Yine Allah dilediği için dokunarak tanır, anlar ve hissederiz. Allah dilediği için yediğimiz bir yemeğin lezzeti vardır. Allah’ın emriyle, insanın zihninde yoktan bir dünya var olur. Rabbimiz, hiç yoktan, insanın kendi zihninde, yalnızca ona ait olan, yalnızca onun görüp tanıyabildiği bir alem yaratır. Bu dünya, dışarıdaki dünya değildir. Dışarıdaki dünyaya insanın ulaşabilmesi imkansızdır. İnsanın, Allah’ın dilemesi dışında, bir başkası için yaratılan dünyaya da ulaşabilmesi mümkün değildir. O yalnızca, Rabbimiz’in kendisi için yarattığı dünyada yaşayabilir, onu izleyip seyredebilir. Bunun dışına çıkması imkansızdır. Allah bir ayetinde şöyle buyurur:
Sana ruhtan sorarlar; de ki: “Ruh, Rabbim’in emrindendir, size ilimden yalnızca az bir şey verilmiştir.” (İsra Suresi, 85)
i Jeffrey M. Schwartz, Sharon Begley, The Mind and The Brain “Neuroplasticity and the Power of Mental Force”, Regan Books, 2003, s. 26-27
